«Ռուսաստանի խորքին ամերիկյան հրթիռներով հարվածելու թույլտվությունն անխուսափելիորեն կհանգեցնի լրջագույն թեժացման, որը սպառնում է վերածվելու անհամեմատ ավելի լուրջ հետևանքի»,- ասել է Պետդումայի միջազգային գործերի կոմիտեի ղեկավար Լեոնիդ Սլուցկին։ Մեկ այլ ռուս պաշտոնյայի դիտարկմամբ՝ այդ թույլտվությունն աննախադեպ քայլ է, որը տանում է դեպի երրորդ համաշխարհային պատերազմ, սակայն Ռուսաստանի պատասխանը կլինի անհապաղ։               
 

Ե՛վ կույր եք, և՛ խուլ, և՛ համր

Ե՛վ կույր եք, և՛ խուլ, և՛ համր
01.05.2020 | 00:55
«Ի­րա­տե­սի» (03.04.2020) «Թո­շա­կա­ռուն տե­ղին հի­շեց ան­դաս­տիա­րա­կի մո­րը» հրա­պա­րա­կու­մից ան­ցել է 20-22 օր, և լիա­հույս էինք, որ խայ­տա­ռակ վի­ճա­կում գտն­վող հու­շար­ձա­նը` նվիր­ված 2006 թ. Երևան-Սո­չի չվեր­թի զո­հե­րի հի­շա­տա­կին, ու­շադ­րու­թյան կար­ժա­նա­նար։ Բայց մե­րօ­րյա ի­րա­կա­նու­թյու­նը դառն է, միա­ժա­մա­նակ հա­վաս­տող, որ նրանք, ով­քեր կոչ­ված են պա­հել-պահ­պա­նե­լու մեր քա­րե­ղեն պատ­մու­թյուն­նե­րը` ե­կե­ղե­ցի­ներն ու վան­քե­րը, բերդ-ամ­րոց­ներն ու հու­շար­ձան-կո­թող­նե­րը, հա­ճախ ձևա­նում են և՛ կույր, և՛ խուլ, և՛ համր։ Կամ` գու­ցե ա­ռանց ձևա­նա­լու։ Նրանք այն­պի­սին են, ինչ­պի­սին որ կան` քայ­լող-ու­տող­ներ են, կամ էլ` ու­տող-քայ­լող­ներ։ ՈՒ­րիշ ո­չինչ։
Տասն­չորս տար­վա պատ­մու­թյուն ու­նե­ցող Մկրտ­չյան եղ­բայր­նե­րի հե­ղի­նա­կած այս հուշ-օ­ծյա­լի ներ­կա­յիս տես­քը դրա ան­խոս վկան է` գլ­խա­հակ, խու­ժա­նի սահ­մռ­կե­ցու­ցիչ գրա­ռում­նե­րը դրոշ­մած, ո­րից կաթ­վա­ծա­հար­վում ես այն աս­տի­ճան, որ ան­կա­րող ես դառ­նում տե­սածդ փո­խան­ցե­լու ան­գամ թշ­նա­մուդ, քա­նի որ կհա­կա­դար­ձի` թուր­քը դու ես։
Եվ կույր են, և խուլ, և համր բո­լոր նրանք, ով­քեր տա­րի­նե­րով դա չեն տե­սել և չեն տես­նում նաև մեր ա­հա­զան­գից հե­տո, նույ­նիսկ Մեծ ե­ղեռ­նի 105-ա­մյա­կին չեն այ­ցե­լել Սուրբ Սար­գիս ե­կե­ղե­ցի։ Որ գնա­ցած լի­նեին, կտես­նեին։ Ինքս ե­ղա ապ­րի­լի 24-ի կե­սօ­րից հե­տո և ե­րեկ։ Եվ ի՜նչ զար­մանք, ինչ­պի­սի՜ վե­րա­բեր­մունք...
Ինչ-որ հո­գա­տար ձեռք կա­րո­ղա­ցել էր հու­շար­ձա­նի «ե­րեսից» մաք­րել միայն հայ­հո­յանք­նե­րի և սե­ռա­կան օր­գան­նե­րի «նկա­րա­զար­դում­նե­րի» բա­ժի­նը։ Ըն­դա­մե­նը։ ՈՒ­րիշ ո­չինչ։ Մնա­ցա­ծը հինն էր, ա­վե­լի թար­մաց­ված։ Այ­սինքն` քա­ղա­քա­պե­տա­րանն ու թա­ղա­պե­տա­րա­նը, կր­թու­թյան, գի­տու­թյան, մշա­կույ­թի և սպոր­տի, բնա­պահ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րու­թյուն­ներն ու հա­սա­րա­կա­կան այն կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք ինչ-որ կերպ առ­նչ­վում են հու­շար­ձան­նե­րի պահ­պա­նու­թյան հետ, այս դեպ­քում և կույր են, և խուլ, և համր։
Եվ ու­րեմն` հար­գար­ժան քա­ղա­քա­պետ, ինչ­պես Դուք, այն­պես էլ ես, որ­պես նոր Հա­յաս­տա­նի վե­րա­փոխ­ված հպարտ քա­ղա­քա­ցի, ի­րա­վունք ու­նեմ ժո­ղովր­դի ա­նու­նից հոր­դո­րե­լու և պա­հան­ջե­լու` այ­ցե­լեք Նոր­քի բար­ձուն­քում տե­ղա­կայ­ված հու­շար­ձան` ան­պայ­ման ձեր շքախմ­բով, ձեր իմ­քայ­լա­կան­նե­րով ու դա­հիճ­նե­րով, որ­պես­զի տե­ղում, հատ-հատ զո­հա­սե­ղա­նին փռեք պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նից խու­սա­փող­նե­րին և հրա­պա­րա­կայ­նո­րեն տր­ված ձեր խոս­տու­մը` գլուխ­ներ կտ­րե­լու մա­սին, մի՜ ան­գամ ի­րա­կա­նաց­նեք։ Շա՛տ կհար­գենք։
Չմո­ռա­նաք նաև մոմ վա­ռել։
Վա­հե ՄԵ­ԼԻ­ՔՅԱՆ
Դիտվել է՝ 29051

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ